Αρκαδικό Χωριό

Χερσαίο ρήγμα

Μέγ. Βάθος: 55m | Μέση Θερμ.: 18°C

Κινούμαστε στην επαρχιακή οδό Άστρους – Λεωνιδίου, όπου μπορούμε ταυτόχρονα να θαυμάσουμε τις βόρειες πλαγιές της οροσειράς του Πάρνωνα από την μια και τις απολήξεις του από την άλλη, που καταλήγουν στον Αργολικό κόλπο και το Μυρτώο Πέλαγος. Εκεί στη Βόρεια Κυνουρία σε μια χερσόνησο απίστευτης φυσικής ομορφιάς, στην θέση Μικρή Ρεποντίνα και συνολικής έκτασης 605 στρεμμάτων βρίσκεται ο πρότυπος οικισμός του Αρκαδικού Χωριού

Με απόλυτο σεβασμό στο περιβάλλον και τα ιδιαίτερα στοιχεία του τόπου, αυτό το παραμυθένιο χωριό υψώνεται πανέμορφο πάνω από τις δαντελωτές ακτές με τις χρυσές αμμουδιές και τους μικρούς ορμίσκους ακτινοβολώντας κάτω από τον λαμπερό ελληνικό ήλιο.

Το Αρκαδικό χωριό αποτέλεσε ένα πιλοτικό πρόγραμμα και ουσιαστικά την πρώτη προσπάθεια της Ελληνικής Πολιτείας να επανασυνδέσει τους απόδημους Αρκάδες του Καναδά και της Αμερικής με τον τόπο καταγωγής τους. Το φιλόδοξο σχέδιο προέβλεπε την δημιουργία παραθεριστικών οικισμών στους ιδιαιτέρους τόπους καταγωγής των ομογενών μας με στόχο τη σύσφιγξη των δεσμών της πατρίδας μας με την ελληνική ομογένεια.

Λίγα μέτρα πριν από την παραλία του Αρκαδικού χωριού, μέσα σε μια θαμνώδη έκταση, τυπική των παραθαλάσσιων περιοχών με χαμηλή βλάστηση, ένα μικρό μονοπάτι αχνοφαίνεται. Αθέατο στο κοινό μάτι, σε οδηγεί σε ένα χερσαίο ρήγμα που δεν σου δίνει να αντιληφθείς με την πρώτη ματιά τα καλά κρυμμένα μυστικά του.

Στο χείλος του ρήγματος συναντάμε ένα μεγάλο απότομο κόψιμο του εδάφους σχεδόν κάθετο, ύψους 3μ. περίπου. Αυτό καταλήγει στο τεθλασμένο όρυγμα που είναι πλημμυρισμένο με νερό, δημιουργώντας ουσιαστικά μια μικρή λίμνη.

Ένας κατακόρυφος τοίχος μας κατευθύνει στα 21μ. βάθος όπου εκεί μπροστά στα μάτια μας αρχίζει να ξετυλίγεται το ταξίδι στον χρόνο και στην γεωλογική ιστορία του τόπου μας. Η είσοδος του σπηλαίου στέκει επιβλητική και μας περιμένει να μας αποκαλύψει τα μυστικά της. Το μέγεθος και ο αριθμός αυτών των μοναδικών σπηλαιοθεμάτων οδηγεί στο συμπέρασμα ότι η επιφάνεια του υδροφόρου ορίζοντα κατά την δημιουργία τους ήταν κατά πολύ χαμηλότερα υψομετρικά. Οι σταλακτίτες και οι σταλαγμίτες δημιουργήθηκαν σε εναέριες συνθήκες αλλά με τη πάροδο του γεωλογικού χρόνου λόγω τεκτονικής ταπείνωσης της περιοχής το σπήλαιο πάγωσε στο χρόνο και έμεινε πλημμυρισμένο για πάντα

Το σπήλαιο αποτελείται ουσιαστικά από μια κύρια αίθουσα όπου οι τοίχοι, η οροφή και το δάπεδο του σπηλαίου είναι εξολοκλήρου καλυμμένη με σταλακτιτικό και σταλαγμιτικό υλικό απαράμιλλης φυσικής ομορφιάς.

Ατελείωτες σειρές με γιγάντιους σταλακτίτες πολλών μέτρων ξεπροβάλουν από παντού. Με εντυπωσιακότερο όλων ένα τεράστιο σταλαγμίτη ύψους 9μ. περίπου να ξεπροβάλει από τα 42μ. βάθος με κατεύθυνση βόρειο δυτική από την είσοδο του σπηλαίου.

Το νερό γλυκό, κρυστάλλινο και διαυγές έχει σταθερή θερμοκρασία 18 βαθμούς Κελσίου όλο τον χρόνο. Στο ύψος της οροφής και σε βάθος 20μ. παρατηρούμε πολύ μικρά αλοκλινή που προέρχονται από τα ανώτερα στρώματα νερού του ρήγματος και που ευτυχώς δεν έχουν αλλοιώσει τον υπέροχο διάκοσμο του σπηλαίου.

Η κατεύθυνση του σπηλαίου είναι νοτιοδυτική με το συνολικό μήκος του να ξεπερνάει τα 80μ. και το πλάτος του να αγγίζει τα 16μ. Το μέγιστο βάθος του φτάνει τα 55μ. και μέχρι στιγμής δείχνει ότι δεν υπάρχει συνέχεια.

Παίρνοντας τον δρόμο της επιστροφής μπορούμε να διακρίνουμε πολύ καθαρά στην είσοδο του σπηλαίου το χωμάτινο μονοπάτι με την έντονη κατωφέρεια που ο πρώιμος άνθρωπος περπατούσε για να βρει καταφύγιο μέσα σε αυτό.

Έρευνα και επιμέλεια κειμένου: Ανδρέας Ανδρικόπουλος